Gesprek met een gast
19 juni 2022
Schatkist zonder slot
Iedereen die in ‘tHuis Lioba verblijft is daar binnengekomen met verschillende verwachtingen en behoeftes. Iedereen roemt de prachtige, rustige, liefdevolle omgeving. Op meerdere plaatsen staat al beschreven dat het eten er zo heerlijk is en dat de verzorging fantastisch en persoonlijk gericht is.
Wat niemand echter vertelt is dat er ook een geheime schatkist aanwezig is. Ik kon ‘m niet meteen vinden, maar ging ‘m steeds duidelijker zien. Zo bijzonder: er zit geen slot op. Als je ‘m openmaakt zie je ontelbare laatjes. Als gast bepaal je zelf of je zo’n laatje open doet. In het ene zit een luisterend oor, in een ander een grapje, een bemoedigend gebaar, of zelfs een bloemetje bij je ontbijt. Zo is er ook een laatje met vogelgeluiden en één vol met (h)erkenning. Het stilte laatje vind ik erg prettig, maar ook de la met spontane gesprekken. Sommige laatjes gaan bijna vanzelf open, voor andere kies je bewust. Dat is juist het mooie; je bent zelf de sleutel. Ik vergeet trouwens nog het laatje vol glimlachen te noemen en die waar de gesprekken van gasten onderling in zitten.
Dat ik zelf gast zou zijn in ‘tHuis Lioba had ik nooit kunnen bedenken. Er is me een ziekte overkomen die langdurig bleek te zijn. Ik kwam op een punt dat ik toe moest geven dat het steeds moelijker werd om thuis, in mijn eentje, goed voor mezelf te zorgen. Ondanks alle hulp die heel liefdevol om me heen georganiseerd was; ik redde het even niet meer alleen. Er moest zoveel gebeuren; zelfs de deur voor iemand open doen werd me te zwaar. Ik had de behoefte om tot rust te komen, maar hoe en waar? Het bestaan van ‘tHuis Lioba schoot me te binnen. Ik had daar door mijn eigen werk mee te maken gehad. Zou dat nu wat voor mij zijn? Ik ben de website goed gaan lezen en heb gebeld met de vraag of ik in aanmerking zou komen. Er werd me verteld dat in mijn geval een verwijzing van de huisarts voldoende zou zijn. Mijn huisarts was meteen bereid me die verwijzing te geven. Zij is bekend met ‘tHuis Lioba en vond het een zeer goed idee. Een coördinator van ‘tHuis kwam bij me thuis voor de intake en vier dagen later mocht ik komen.
Ik verbleef er toen twee en een halve week en dacht dat het eenmalig zou zijn. De coördinator drukte op mijn hart dat ik echt nog een keer zou mogen komen. Ik ging ervan uit dat het niet nodig zou zijn. Ik had toch veel veerkracht opgebouwd? Eenmaal thuis viel het me weer zwaar, die waan van alle dag, alles weer zelf doen en weinig vooruitgang zien, bah. Dan is veerkracht alleen niet voldoende, moest ik constateren.
Nu ben ik hier, met veel plezier, voor de tweede keer. De vrijwilligers en professionals zeggen allemaal dat ik fitter oog en meer aan kan. Nu gaat het om het bestendigen van de veerkracht en vooral om mijn grenzen beter te leren bewaken. Daarbij helpt de rust die hier heerst. Rust die diep gaat zitten. Daardoor ontstaat ruimte in mijn hoofd, waardoor ik mentaal tot andere dingen en inzichten kom. Het lukt me om hier te leven zoals de dag zich voordoet. Gister vroeg een medegast om samen te gaan wandelen. Ik was eigenlijk heel moe, heb het toch (een heel klein stukje) gedaan en het gaf me voldoening. Ik ben op de goede weg.
Waarom ik dit schrijf? Ik gun veel meer mensen dat ze hier kunnen verblijven. Dat ze ook die schatkist met die ontelbare laatjes gaan ontdekken. Wat zou dat toch geweldig zijn.